توکل، اعتماد قلب در امور، بر خدا می‌باشد بطوریکه بندگان جمیع امور خویش‌ را بر خداوند حواله دهند و از هر نیرو و قدرتی دیگر در امور خویش تبری جویند و تنها به‌ یک قدرت وابسته باشند و او خدا است و تنها او را اساس عمل و تاثیر بدانند و اگر برای‌ انسانهای مومن در حوزه‌ی عملیات روحی و جسمی،فردی و اجتماعی خویش چنین حالتی‌ پیش آید اینان متوکلین‌"به خدا بشمار می‌آیند.

    درقرآن توكّل و اعتماد به خداوند يكى از صفات بارز مؤمنين ياد شده ، مى‌فرمايد:

   اِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ اِذا ذُكِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ اذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ اياتُهُ زادَتْهُمْ ايمانَاً وَ عَلى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ:مؤمنان كسانى هستند كه هر وقت نام خدا برده شود دلهايشان ترسان مى‌گردد و آنگاه كه آيات او بر ايشان خوانده مى‌شود، ايمانشان افزون مى‌گردد و تنها بر پروردگارشان توكّل دارند.

    در روایتی ابوبصير از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کند که امام علیه‌السلام فرمودند: هر چيزي حدي دارد. گفتم: فدای شما شوم حد توکل بر خدا چيست؟ حضرت فرمود: «یقین». گفتم: حد یقین چیست؟ حضرت فرمود: «أَلَّا تَخَافَ مَعَ اللَّهِ شَيْئا؛ با خدا از چیزی نترسی. » اگر انسان اين‌گونه شود یقینش کامل است و با وجود يقين کامل می‌تواند توکل کامل هم داشته باشد. بنابراین برای رسیدن به توکل بايد يقين داشت و حد يقين هم به اين است که از غير از خدا ترسي نداشته باشیم.

فهرست منابع

http://wikifeqh.ir

انفال/2

کافی/ج2/ص57